18. Revolutie

In de loop van 1988 begon het te borrelen bij Metro. Arie Spiering kondigde zijn definitieve aftreden aan. Het bestuur droeg Fred Lobman voor als opvolger. Binnen de vereniging werden vragen gesteld als ‘Welke kant moeten we op met de club?’, ‘Topsport of recreatie?’ en ‘Fusie of geen fusie?’. Wim Jonkman voerde campagne tegen het zittende bestuur en haalde handtekeningen op.

De jaarvergadering van 8 februari 1989 was een in meerdere opzichten memorabele. Voor het eerst sinds mensenheugenis zat de kantine aan het Langepad vol. Voor het eerst voerden twee kandidaat-voorzitters campagne tegen elkaar. Als eerste kreeg Fred Lobman het woord. Hij zag positieve ontwikkelingen op de baan en wilde Metro het liefst als topclub de strijd aan zien gaan met de andere verenigingen. Hiervoor zouden investeringen nodig zijn van sponsoren en hij riep iedereen dan ook op te helpen. Wim Jonkman hield een gloedvol betoog over herstellen van het saamhorigheidsgevoel en de eigenheid van Metro. “Duidelijk zal moeten worden dat METRO heel nadrukkelijk naast andere verenigingen op het Langepad aanwezig is.

De vergadering werd vervolgens geschorst, er werd een kiescommissie gekozen, en nadat de rook was opgetrokken bleek er een geheel nieuw bestuur te zitten, met Wim Jonkman als voorzitter, Jan Landman (penningmeester) en Karel de Neef, Anita de Voogt, Marianne Potuyt en Cobie Vrijman als nieuwe leden. Bas de Wit en Truus Schlink bleven als enigen aan, maar Bas werd al snel vervangen door Cobie. Ook de commissies werden behoorlijk opgeschud. De eerste actie van het nieuwe bestuur was een nieuwe algemene ledenvergadering bijeen roepen om de leden te informeren over de slechte financiƫle positie en een tussentijdse contributieverhoging in te stellen.

Een jaar later gaf het bestuur een aantal leden opdracht met AVR en PAC in gesprek te treden over een nauwere samenwerking. Dit op verzoek van AVR. Dit leidde in 1991 tot het bestuursbesluit dat een fusie met AVR en PAC noodzakelijk was. Bij de leden rommelde het weer. Het gerucht ging dat het zo slecht ging met AVR dat ze zowel atleten als kaderleden nodig hadden van de andere verenigingen. Inderdaad degradeerde AVR in 1991 uit de eredivisie.

De besprekingen gingen verder en PAC haakte af. PAC wilde in 1995 haar 100-jarig jubileum alleen vieren. De besturen van AVR en Metro kwamen tot een overeenkomst en reeds in 1992 ging het mannenteam gezamenlijk de competitie in, om meteen te promoveren. Op 24 februari 1993 stemde de ledenvergadering in met de fusie en was Rotterdam Atletiek een feit. De Metro-geschiedenis was ten einde.