Laatst zag ik het weer. Een groep marathonlopers die bezig waren met loopscholingsoefeningen. Deze groep was met een medizinbal boven hun hoofd met één been over horden heen aan het stappen. Je zou kunnen zeggen, inderdaad totaal nutteloos, want wanneer rennen mensen nou een marathon met een medizinbal boven hun hoofd, en er staan al helemaal geen horden op het parcours. Aan de andere kant kun je zeggen, misschien trainen ze wel voor een obstacle run. Dan moeten er wel wat meer spieren worden aangesproken dan alleen die waarmee je rent.
Maar er is een derde gezichtspunt: Misschien had de trainer van deze groep de bedoeling het spiercorset van deze marathonlopers te versterken om hun loophouding te verbeteren.
Vele studies hebben bewezen dat oefeningen voor een sterkere romp (“core”) helpen om een betere loophouding te krijgen en dus sneller te rennen, met minder risico op overbelastings- en andere blessures
Omdat ik zelf atletiek- en hardlooptrainer ben, spreekt dit laatste gezichtspunt mij enorm aan. Mijn eigen groep baanatleten laat ik daarom ook bij elke training een aantal loopscholingsoefeningen doen als onderdeel van de warming up. Ik geef dan altijd aan de atleten persoonlijke feedback over de uitvoering ervan.Ik kijk echter ook stiekem naar andere trainingsgroepen en merk dan vaak hetzelfde op:
- Lopers die rondjes rennen op de baan krijgen nooit feedback over hun houding of looptechniek. Nu kun je stellen dat ze die feedback misschien krijgen op plekken of tijdstippen buiten mijn waarneming. Fair enough. Maar als ik tientallen lopers vijftien jaar of langer op precies dezelfde manier rondjes zie rennen in een houding waar nogal wat aan te verbeteren valt gok ik dat het met die feedback nogal meevalt. Of juist tegen, het is maar hoe je het bekijkt.
- Soms zijn er lopers bij die er tijdens de loopscholingsoefeningen expres met de pet naar gooien of zelfs nukkig langs de kant blijven staan met de woorden “Daar ga ik toch niet harder van lopen!” En wat mij betreft hebben ze nog gelijk ook.
Duizenden hardlopers doen elke week braaf loopscholingsoefeningen zonder dat ze daar ooit van iemand terugkoppeling op krijgen
Want even terug naar die ene keer: Marathonlopers die met een medizinbal boven hun hoofd langs horden lopen en er met één been overheen stappen. Op zich een oefening waar ik wel blij van word. Maar wat nam ik waar:
- De atleten strekten hun armen niet, met andere woorden, ze duwden de bal niet omhoog. Zo heeft de oefening geen positief effect op de rompspieren.
- De atleten liepen onderuitgezakt, landden op hun hielen en hingen naar achteren. Geen positief effect op de buik-, bil-, been-, of voetspieren.
- Tijdens het stappen werd het mij niet duidelijk of de beweging bedoeld was om met het eerste, of het tweede been te maken. Hordelopers weten wat ik bedoel. De atleten zetten namelijk één been naast de horde neer (de hordeloper in mij vraagt zich dan af, is dat nou je afzetbeen of je landingsbeen?), en het zakte in, terwijl het andere been met één of andere zijwaarts opzwaaiende beweging over de horde ging. Geen positief effect op de strekketen of op het voorwaarts stuwen.
Kortom, alle atleten voerden de oefening verkeerd uit. Waar het aan lag? Mogelijk was de oefening te hoog gegrepen voor deze groep. Mogelijk liet de instructie van de trainer te wensen over – ik kwam te laat aan om deze gezien te hebben. Maar belangrijkste: niemand kreeg feedback van de trainer!! Wat mij betreft was dit dus een volslagen nutteloze exercitie. En misschien zelfs wel contraproductief.
Plezier is de basis van alle sportieve successen!
Er was echter één positief punt. Alle lopers waren aan het lachen. Dat dan weer wel. Om zichzelf of om hun medelopers. Als plezier het objectief was van de trainer, dan was de oefening geslaagd.