Er woont al jaren een egelfamilie in mijn tuin. Zo af en toe wordt er eentje al scharrelend gespot. Van de week lag er een egeltje bij daglicht diep te slapen tegen de schutting. Hij snurkte zelfs een beetje.
Maar onlangs kwam ik er één tegen in het achterommetje. Dat is een onveilige plek voor egeltjes. Dus ik zei tegen hem: “Pas je een beetje op hier, met al die mensen die hier lopen en fietsen?”
“Ja maar,” zei het egeltje, en hij keek met zijn kraaloogjes om zich heen. “Iedere tuin heeft tegenwoordig zo’n hoge schutting, dus wij kunnen alleen maar van tuin naar tuin als we onder de tuindeuren door kruipen en dan via de achterommetjes oversteken.”
Oei, daar het het egeltje gelijk in. Mijn buren en ik zijn daar ook schuldig aan. Daarom besloot ik mijn buren te vragen of we in de schuttingen tussen onze tuinen kleine gaatjes konden zagen, zodat ze zich rechtstreeks kunnen verplaatsen tussen de tuinen. Zij vonden dit ook een goed idee.
Nu kunnen de egels van tuin naar tuin lopen via de egelpoortjes. Ze moeten wel voorrang verlenen want ook voor egels zijn er regels!
Hoe leer je iemand in drie maanden op een verantwoorde manier hardlopen
DAT HARDLOPEN IS ECHT NIKS VOOR MIJ!
Hoe duidelijk kan iemand zijn? “Ik heb daar helemaal niks mee, van die magere mensen die supergezond leven en altijd vroeg op staan.” In al mijn profielen op de verschillende sociale media staat het duidelijk. Ik ben een hardloper en zelfs een hardlooptrainer. Maar ik dring het niemand op. Schei uit. Ieder zijn ding. Wil je niet hardlopen, ga dan lekker fietsen. Trouwens, mager ben ik niet eens, er mogen best wat pondjes af en ik houd ook van uitslapen! Zo leerden wij elkaar kennen. En een jaar lang deed ik mijn ding, een paar keer per week een rondje hardlopen. In mijn eentje. Want Corona. Op willekeurige tijdstippen. Gewoon als ik er zin in had. Op een gegeven moment dacht ik te horen:
“Misschien moet ik het toch eens proberen.” (wat zeg je, wat wil je proberen?)
“Nou hardlopen.” (je maakt een grap toch?)
“Nee echt.”
Dat ging zo een paar weken door, want ik deed net of ik dacht dat ik in de maling genomen werd. En trouwens, ik had beloofd haar het hardlopen nooit op te dringen dus moest ik wel heel zeker weten dat ze dit zelf bedacht had. Het zou zomaar kunnen ‘backfiren’. Daar zat ik dan, tegenover iemand die dacht dat hardlopen niets voor haar was, maar het toch wilde proberen. Dan kun je twee kanten op: De ene kant: Een rondje plas beginnen te rennen en tegen haar zeggen, zodra ze ingestort is: “Het is inderdaad niks voor jou, kom we stoppen ermee, je hebt gelijk.” De andere kant: Het “Start-to-Run“-schema uit de kast halen en van start gaan met 1 minuut joggen, 2 minuten wandelen, en dit tweemaal herhalen. Ik koos voor de andere kant. Als je zo in je hoofd zit, moet je het maar voelen. Het was februari, het voorjaar lonkte.
Sputterend ging ze van start.
“Ik kan dit niet!” (iedereen kan hardlopen)
“Is het nog ver?” (nee)
“Loop ik wel goed?” (je loopt keurig)
“Zie ik er niet raar uit?” (helemaal niet)
“Denk je dat ik dit kan?” (zeker wel)
Na de eerste minuut: “Zijn we nu al klaar? Ik ben helemaal nog niet moe.” Bingo. Dit is nou het geheim van hardlooptraining. Als je denkt dat je training alleen goed is gegaan wanneer je je naar de blubbers hebt gelopen, ben je verkeerd bezig. De weken daarna voerden wij het “Start-to-Run”-schema uit, elke week werden de intervals wat langer, of kwamen er intervals bij. Echte hardloopschoenen werden aangeschaft bij Run2Day. En in mei besloot ik ook een heuse “eindloop” te organiseren, 20 minuten achter elkaar hardlopen.
De twijfels sloegen weer toe.
“Daar ben ik helemaal nog niet aan toe!” (jawel)
“Denk je echt dat ik dat al kan?” (zeker)
“Ik ben helemaal geen hardloper!” (je loopt hard, dus ben je een hardloper)
“Het ziet er niet uit!” (het ziet er prima uit)
In een stil stukje bos zetten we een rondje uit en zonder enig probleem liep zij 20 minuten achter elkaar. Ze was niet moe en haar ogen stonden blij. Thuis printte ik een officieel “Start-to-Run”-diploma uit dat ik aan haar overhandigde inclusief een “Start-to-Run”-shirt en een bijbehorende medaille.
Een jaar later interviewde zij voor een magazine de iniatiefnemer van de Bijlmer Run en zei enthousiast tegen hem: “Volgend jaar doe ik ook mee!” Maar amper thuis had ze alweer spijt.
“Vijf kilometer is wel erg ver en je moet binnen 45 minuten finishen, dat kan ik helemaal niet.” (waarom denk je dat?)
“Nou, ik heb nog nooit verder gelopen dan 4 kilometer intervals en 45 minuten is veel te snel.” (ik denk dat je dat wel kunt)
“Maar ik wil niet buiten de tijdlimiet finishen!” (we gaan sowieso een trainingsschema maken)
“Als ik het niet haal schaam ik me dood!” (als het met het schema niet lukt ga je gewoon niet van start)
Dat stelde haar gerust. De grote dag was 6 mei 2023. We hadden tijd genoeg. We bouwden het “Start-to-Run”-schema dus verder uit. Ze ging zelfs zonder mij trainen.
Op een gegeven moment kreeg ik door dat die 45 minuten-limiet geen probleem zou opleveren. Maar haar daarvan overtuigen was nog een dingetje.
“Ja maar ik heb het nog nooit gedaan!” (je trainingsresultaten zeggen dat je er klaar voor bent)
“Maar vind jij dan ook dat ik er klaar voor ben?” (zeker ga je die 45 minuten halen)
“Maar je moet wel mee, want ik kan het niet alleen!” (je kunt het wel alleen maar ik ga mee om onderweg met je te kletsen)
Het was een prachtige tocht door de Bijlmer.
Na 2 kilometer liepen we op een schema van 37 minuten. We bouwden dus wat buffer op en na 3 kilometer konden we wat langzamer gaan lopen. Het was warm dus dat was een goed idee. Onze eindtijd werd 39:29. Ik was super trots op haar en eindelijk kon zij ook trots zijn op zichzelf.
Iedereen kan leren hardlopen, maar doe het wel met een goed schema en onder begeleiding.
Hoe leer je iemand in een kwartier polsstokspringen
MAG IK WAT VRAGEN?
Ik kijk om. Het gezicht van de vader van de jonge atlete (9 jaar oud) staat bezorgd. “Dat polsstokspringen, dat heeft ze nog nooit gedaan…” Mijn hoofd gaat meteen aan: – “Over twintig minuten begint de wedstrijd polsstokspringen” – “De atlete heeft dit nog nooit gedaan” – “Hoe is dit mogelijk?” – “Heeft mijn club hier steken laten vallen?” – “Heb ik zelf steken laten vallen?”
Maar al snel draai ik deze gedachten weg, en ik vraag voor de zekerheid aan haar: – “Heb je hier ooit op getraind?” – “Nee”, is het antwoord. – “Heb je ooit zo’n stok in je handen gehad?” – “Nee”, klinkt het weer.
Ik vind dit spannend. Er moet zo snel mogelijk een plan komen. Ik kijk rond en vind de plek waar het polsstokspringen plaats gaat vinden en zie dat er al een wedstrijd bezig is met een andere groep kinderen. De atlete moet gerust gesteld worden, dus ik zeg tegen haar: “Kom maar mee, dan gaan we even kijken bij de andere groep, hoe die kinderen het doen.” Ik heb er vertrouwen in want bij het hoogspringen heeft ze na een aantal van mijn aanwijzingen haar beste prestatie behaald, dus ik denk dat ze ook hier gemakkelijk coachbaar zal zijn. Ik verzin een kort stappenplan om haar zo snel mogelijk vertrouwd te maken met de stok en het rennen ermee. We lopen samen naar de zandbak waar de polsstokwedstrijden worden gehouden.
Vader loopt achter ons aan maar laat het nu geheel aan mij over. Samen kijken we naar een aantal kinderen die springen en ik kies een meisje uit dat op een aantal punten de juiste beweging laat zien. Ik wijs de atlete op dat meisje en zeg haar waar ze op moet letten. “Kijk hoe ze de stok vasthoudt en hoe ze aan de rechterkant langs de stok springt”. Dan is deze groep klaar. We hebben nog een kwartier. Ik pak een stok en laat haar zien hoe ze hem vast moet houden. Dan geef ik hem aan haar. Ze pakt de stok over en laat zien dat ze het begrijpt. Ik zeg haar dat het goed gaat komen. Na een aantal keren proberen lukt het en ik ben opgelucht. Dit gaat inderdaad helemaal goed komen. Ik geef haar een compliment en we stoppen ermee. De wedstrijd begint over vijf minuten.
De atlete gaat de wedstrijd met vertrouwen in en ze springt heel mooi.
Bij de club gaan we wat extra polsstoktrainingen inplannen, denk ik in mijzelf…
